ஒரு பொம்பள நானே! - 18

வள்ளி எப்போதிருந்து அங்கே இருந்தாள், என தெரியவில்லை. ஆனால் அவள் நாங்கள் பேசியதை கேட்டுவிட்டாள் என்று மட்டும் நன்றாக தெரிந்தது.

நக்கலான முகபாவத்தோடு எங்களை பார்த்தாள்.

எனக்கு, பயம் உடல்  முழுவதும் பரவ ஆரம்பித்தது. இப்போ என்ன பண்றது என்பது போல மேவை திரும்பி பார்த்தேன். மே முகத்தில் ஒரு துளிகூட பயம் இல்லை. ரொம்ப அசால்ட்டாக வள்ளியை முறைத்துக்கொண்டு நின்றாள். அதை பார்த்த எனக்கு பயம் இன்னும் அதிகமானது. காலில் விழுந்தாவது கெஞ்சியாவது தப்பித்துக்கொள்ளலாம் என பார்த்தால், மே அவளை கொன்று விடுவது போல முறைத்தாள். மே முறைப்பதை பார்த்த வள்ளி கோவமாக,

"என்னடி முறைக்கர, ஆளு இருக்கற சைஷுக்கு பேச்ச பாரு, நடங்கடி, போய் உங்க அம்மாக்கிட்ட சொன்னாத்தான் புத்திவரும் உங்களுக்கு."

எனக்கு அழுகையே வந்துவிடும் போல இருந்தது.
"அக்கா, அக்கா வேனாங்க்கா, தெரியாம பேசிட்டோம், இனிமேல பேசமாட்டோம். விட்டுடுங்க அக்கா"
என கெஞ்ச ஆரம்பித்தேன்.

"உங்களுக்கு வயசு என்னடி ஆவுது, அதுக்குள்ள இந்த பேச்சு பேசறீங்களா?"

டக்கென மே,
"நாங்க என்னமோ பேசுவோம் உனக்கென்ன?, உன் வேலைய பாரு"
என்று சொன்னாள்.

நான் பயத்தோடு மே கைய நோண்டி, கம்முனு இருடி என்று கிசுகிசுப்பாக சொன்னேன்.

"நீ ஏன்டி பயப்படற, இவ மட்டும் ஒழுக்கமா? அன்னிக்கு பம்புசெட் ரூம்ல நாகலிங்கமும், இவளும் என்ன பண்ணுனாங்கன்னு நீயும் தான பார்த்த, அப்பறம் ஏன் பயப்படற... நாம சும்மா வாய்ல தான பேசறோம்."

மே, பம்புசெட் ரூமை பற்றி சொன்னவுடன் ஒரு நொடி வள்ளி அதிர்ந்தாள். எனக்கு டக்கென ஒரு தெளிவு கிடைத்தது.
ஆனால் வள்ளி கோவத்தின் உச்சியில் எங்களை பார்த்து கத்த ஆரம்பித்தாள்.

"ஏய், அரஞ்சிருவேன்.... என்னடி பேசறீங்க, எந்த ரூமு, யார பார்த்தீங்க?... என்ன கத கட்றீங்களா, தேவிடியா முண்டைகளா?"

தேவிடியா என்றவுடன் எனக்கு கோவம் பொத்துக்கொண்டு வந்துவிட்டது. நாகலிங்கம் பேரை சொன்னதும் வள்ளியின் கண்ணில் ஒரு பயம் வேறு தெரிந்தது. முகத்தை கடுமையாக வைத்துக்கொண்டு பேச ஆரம்பித்தேன்.

"யாரு, நாங்க தேவிடியாளுகளா?,  நாகலிங்கத்தோட சுன்னிய வாய் எடுக்காம ஊம்புனியே? அப்போ நீ யாரு?"
மேவும் என்னோடு இணைந்து கொண்டாள்.

"அது மட்டும் இல்லடி, அவன் கஞ்சி வருது வாய எடுன்னு சொல்றான், இவ வேண்டாம், வேண்டாம்னு சொல்லிக்கிட்டே, ஒரு சொட்டு கூட கீழ விடாம சப்பி உறிஞ்சி குடிக்கிறா?"

"ஏய் குடிச்சீல்ல?" மே அதிகாரமாக கேட்டாள்.

உடனே நான்,
"ஆமான்டி, கடைசியா கொஞ்சம் கஞ்சி வாயோரத்துல வழியுது அதையும் கூட விடாம நக்குனா..... இப்போ நம்மல தேவிடியான்னு சொல்றா?"
"நீ தான்டி கண்டவன ஊம்பி கஞ்சி குடிக்கற தேவிடியா?"
நான் கொஞ்சம் சத்தம் போட்டு சொன்னேன்.

வள்ளி பேயறைந்தது போல நின்றாள். நான் சத்தம் போட்டது வேறு யாருக்காவது கேட்டிருக்குமோ, என பயந்து போய் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். பிறகு எங்களை பார்த்து கத்தினாள்.

"கண்டாரோலிகளா?.. யார பார்த்து என்ன சொல்றீங்க? தோல உறிச்சுருவேன்.. இரு நான் இப்பவே உங்க ஆயாக்காரிகளுக்கிட்ட போய் சொல்றேன் என வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தாள்"

மே கொஞ்சம் கூட அசரவில்லை, அவளை பார்த்து
"போய் சொல்லு போ, அதுக்கும் முன்னாடி நாங்க ஓடிப்போய், நாகலிங்கம் பொண்டாட்டி சுமதிக்கிட்ட சொல்றோம்"
என்று சொல்லிவிட்டு ஓட ஆரம்பித்தாள். வள்ளி அவளை தடுக்க பார்த்து மறித்தாள். மே அவள் கைகளுக்குள் புகுத்து ஓட ஆரம்பித்தாள். நான் அங்கேயே நின்றேன்.

"ஏய் நில்லுடி"
வள்ளி கத்தினாள். கொஞ்ச தூரம் ஓடிய மேகலா தூரமாக போய் நின்றாள்.

"இப்போ நீ ஊருக்குள்ள போய் எதாவது சொன்னீன்ன நடக்கறதே வேற,... ஒழுங்கா இங்க வா..." வள்ளி மேகலாவை கிட்ட அழைத்தாள்.

நான் இங்கு இருந்து கொண்டு
"மே நீ வராத.... நீ ஊருக்குள்ள போய் சொல்லு, நான் காட்டுக்குள்ள போறேன். காலைல நேரம் யாராவது கண்டிப்பா இருப்பாங்க,...  நான் போய் சொல்றேன்"
என காட்டுக்குள் ஓடி கொஞ்ச தூரம் போய் நின்று கொண்டு வள்ளியை பார்த்தேன்.

வள்ளி என்ன செய்வது என தெரியாமல் குழப்பமாக நின்று கொண்டு இரண்டு பக்கமும் இருக்கும் எங்களை மாறி, மாறி பார்த்தாள். தான் வசமாக சிக்கிக்கொண்டதை உணர்ந்தாள்.

உடனே எங்கள் இருவரையும் பார்த்து
"இங்க பாரு நான் உங்க அம்மாக்கிட்ட எதுவும் சொல்ல, மாட்டேன். ரெண்டு பேரும் இங்க வாங்க முதல்ல"
என்றாள்.

நான் சரி வழிக்கு நம் வந்து விட்டாள், அவளை நோக்கி போகலாம் என நடக்க எண்ணி ஒரு எட்டு எடுத்து வைத்தேன். மேகலா அங்கிருந்து வள்ளியை பார்த்து கத்தினாள்.
"ஒன்னும் தேவையில்ல, நீ போய் எங்க அம்மாக்கிட்ட சொல்லு நாங்களும் போய் சொல்றோம்.. ஏய் கண்ணகி நீ போய் காட்டுக்குள்ள யாராவது இருந்தா போய் சொல்லுடி"
என்று என்னிடம் சொன்னாள். நான் திரும்பி நடக்க ஆரம்பித்தேன்

வள்ளியின் முகம் இருண்டு விட்டது. எங்களை பார்த்து மெல்லிய குரலில்,
"தயவுசெஞ்சு இங்க வாங்கடி, யாரும் யார்க்கிட்டயும் எதுவும் சொல்ல வேண்டாம்"
என்று சொன்னாள்.

மே விடவில்லை,
"இல்ல நாங்க போய் சொல்லித்தான் ஆவோம். ஏய் நீ ஏன்டி நிக்கற,.... போடி"
என என்னை விரட்டினாள்.

அவ்வளவுதான் உடனே வள்ளி,
"ஏய், இங்க பாருங்கடி.... பொண்ணுக்கு கல்யாணம் ஆகி ஒரு வருசம் தான் ஆகுது. மாப்பிள்ளையும் எம்பொண்ணு நீலவேணியும் இப்போ எங்க வீட்டில தான் இருக்காங்க. இந்த சமயத்துல நீங்க போய் எதாவது சொன்னா எம் பொண்ணு வாழ்க்கை வீணா போய்ரும்... இங்க வாங்கடி தயவுசெஞ்சு"
என கெஞ்ச ஆரம்பித்தாள்.

நான், 
"நாங்களா ஆரம்பிச்சோம்?. நீதான் ஆரம்பிச்ச"
என்றேன்.

"நான் செஞ்சது தப்புதான், நீங்க என்னமோ பேசிக்கோங்க, எப்படியோ இருங்க, நான் யார்க்கிட்டயும் எதுவும் சொல்ல மாட்டேன்"

"அப்படி வா வழிக்கு, நீ சும்மா இருந்தா நாங்களும் சும்மா இருப்போம். நாங்க சின்ன வயசு பொண்ணுங்க, நீ சொல்றத விட நாங்க சொன்னாத்தான் ஊர் நம்பும். ஒழுங்கா இருந்துக்க" என மே அதிகாரம் செய்தாள்.

வள்ளி ஒன்றும் பேசாமல் நின்றாள்.

சரி வீட்டுக்கு போலாம் இனிமேல் இவளால் எந்த தொந்தரவும் இல்லை என முடிவு செய்து வீட்டுக்கு போக கிளம்பினோம்.

தூரத்தில் கனகா வெளிக்கு போக காட்டுக்கு வந்து கொண்டிருந்தாள்.

நான் வள்ளியை கடந்து சென்றேன். வள்ளி என்னை பார்த்து
"நீங்க பேசிட்டு இருந்த கனகா இவதான" என கேட்டாள்.

நான் "ம்" என்றேன்.

கனகா எங்கள் மூன்று பேரையும் பார்த்தும், பார்க்காமலும் கடந்து சென்றாள்.

வள்ளி எங்களோடு வீட்டுக்கு நடக்க ஆரம்பித்தாள். வீட்டுக்கு பிரிந்து சொல்லும் வழி வந்தவுடன் வள்ளி எங்களை பார்த்து
"கனகா கூடவெல்லாம் சேராதீங்கடி, ரொம்ப மோசமான பழக்கம் பழகீருவீங்க"
என்றாள்.

மே டக்கென,
"பின்ன, உன் கூட சேர சொல்றியா?... எல்லாம் எங்களுக்கு தெரியும் நீ மூடு"
என அதிகாரமாக சொன்னாள்.

வள்ளி கையறு நிலையில், இவளுக கிட்ட இருந்து தப்பிக்க முடியாது, வசமா மாட்டிக்கிட்டோம். என்பது போல பார்த்துவிட்டு அவள் வீட்டை நோக்கி நடந்தாள்.

நாங்களும் அவரவர் வீட்டுக்கு சென்றோம்.

நான் புண்டைப்பால் வடிந்த பாவாடை, பெட்சீட்டை துவைத்து போட்டுவிட்டு கிளம்பினேன். காலையில் நடந்த கலவரத்தில் கனகாவிடம் கேட்க நினைத்த கேள்விகளை கூட மறந்து போய்ருந்தேன்.

தொடரும்.....