ஒரு பொம்பள நானே! - 27
விடிந்துவிட்டது இன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை என நினைத்தாலே எனக்கு காலிடுக்கில் இருந்து கிளம்பி ஒரு உணர்வு கபகப என உடல் முழுக்க பற்றி எரிந்தது. பயங்கர ஆர்வமாக இருந்தேன். நான் செய்ய ஆசைப்படுகிறேன் என்பதை விட மேவுக்கும், கனகாவிற்கும் வள்ளி எனக்கு செய்ததை செய்து அவர்கள் சுகத்தில் துடிப்பதை பார்த்து ரசிக்க காத்திருந்தேன்.
நான் மனதில் வேறொரு திட்டம் வைத்திருந்தேன்.
அம்மா கிளம்பி கல்யாணத்திற்கு போனாள். நான் காட்டுக்கு போக கிளம்பி வெளியில் வந்து நின்றேன். மேவும் வெளியில் வந்தாள். கனகா தூரத்தில் காட்டுக்கு போகும் வழியில் எங்களுக்காக ஏற்கனவே வந்து காத்துக் கொண்டிருந்தாள். நம்மை விட இவர்கள் ஆர்வமாக இருக்கிறார்கள் என புரிந்தது. கனகாவை நோக்கி நடந்தோம்.
கனகா கொஞ்சம் எங்களை நோக்கி நடந்துவந்து பின் எங்களுடன் காட்டுக்குள் வந்தாள்.
"ஏன்டி இவ்ளோ நேரம், எவ்ளோ நேரமா காத்திருக்கேன், தெரியுமா?"
"கொன்னுடுவேன் உன்ன, இப்போத்தான் விடிஞ்சிருக்கு வா போலாம்"
"சரி, சரி எத்தன மணிக்கு, எங்க வரட்டும்."
"ஒன்னும் அவசரம் இல்ல சாப்புட்டுட்டு என் வீட்டுக்கு வா, திரும்பி போக ரொம்ப நேரம் ஆகும். உங்க அம்மாக்கிட்ட சொல்லிட்டு வந்துரு"
"ரொம்ப நேரம் செய்யனுமாடி, சரி நான் சொல்லிட்டு வரேன்"
"வரும் போது பல்லு விளக்கிட்டு, குளிச்சு கீழ நல்லா சோப்பு போட்டு சுத்தம் பண்ணிட்டு வரனும் புரியுதா?"
"ஏன்டி?"
"வரனும்னா, வரனும்.. மே நீயும்தான்டி, அப்பறம் ரெண்டு பேரும் பாவாடை போட்டுட்டு வாங்க அப்பத்தான் வசதியா இருக்கும்"
நான், இயல்பாகவே நடக்கப்போகும் சம்பவத்தை தலைமை தாங்கி நடத்த ஆரம்பித்தேன். மே ஆச்சர்யமாக பார்த்தாள். என்னை பார்த்து
"சரிங்க டீச்சர்" என்றாள். மூன்று பேரும் சிரித்தோம். பின் வீட்டுக்கு கிளம்பினோம்.
காட்டில் இருந்து வீட்டுக்கு போகும் வரை கனகா தொனதொனவென எதாவது கேட்டுக்கொண்டே இருந்தாள்.
அவளை சமாளித்து அனுப்பிவிட்டு ரெடியாகி காத்திருந்தேன். உள்ளுக்குள் ஒரு குறுகுறுப்பு இருந்துகொண்டே இருந்தது.
முதலில் மே வந்தாள். கொஞ்ச நேரத்தில் கனகாவும் வந்தாள். அவள் உள்ளே நுழையும் போதே ஏதோ மிருகத்தின் கூண்டில் நுழைவது போல மருண்ட பார்வையோடு என் வீட்டுக்குள் வந்தாள். நான் போய் வீட்டின் வெளி கதவை சாத்திவிட்டு வந்தேன்.
கொஞ்ச நேரம் கூட தாமதிக்கவில்லை கனகாவை திண்ணையில் அமரசெய்து என் வாயை திறந்து கொண்டு அவள் வாயை நோக்கி சென்றேன். மே அருகில் விழிகள் விரிய எங்களை பார்த்தாள்.
தொடரும்....
நான் மனதில் வேறொரு திட்டம் வைத்திருந்தேன்.
அம்மா கிளம்பி கல்யாணத்திற்கு போனாள். நான் காட்டுக்கு போக கிளம்பி வெளியில் வந்து நின்றேன். மேவும் வெளியில் வந்தாள். கனகா தூரத்தில் காட்டுக்கு போகும் வழியில் எங்களுக்காக ஏற்கனவே வந்து காத்துக் கொண்டிருந்தாள். நம்மை விட இவர்கள் ஆர்வமாக இருக்கிறார்கள் என புரிந்தது. கனகாவை நோக்கி நடந்தோம்.
கனகா கொஞ்சம் எங்களை நோக்கி நடந்துவந்து பின் எங்களுடன் காட்டுக்குள் வந்தாள்.
"ஏன்டி இவ்ளோ நேரம், எவ்ளோ நேரமா காத்திருக்கேன், தெரியுமா?"
"கொன்னுடுவேன் உன்ன, இப்போத்தான் விடிஞ்சிருக்கு வா போலாம்"
"சரி, சரி எத்தன மணிக்கு, எங்க வரட்டும்."
"ஒன்னும் அவசரம் இல்ல சாப்புட்டுட்டு என் வீட்டுக்கு வா, திரும்பி போக ரொம்ப நேரம் ஆகும். உங்க அம்மாக்கிட்ட சொல்லிட்டு வந்துரு"
"ரொம்ப நேரம் செய்யனுமாடி, சரி நான் சொல்லிட்டு வரேன்"
"வரும் போது பல்லு விளக்கிட்டு, குளிச்சு கீழ நல்லா சோப்பு போட்டு சுத்தம் பண்ணிட்டு வரனும் புரியுதா?"
"ஏன்டி?"
"வரனும்னா, வரனும்.. மே நீயும்தான்டி, அப்பறம் ரெண்டு பேரும் பாவாடை போட்டுட்டு வாங்க அப்பத்தான் வசதியா இருக்கும்"
நான், இயல்பாகவே நடக்கப்போகும் சம்பவத்தை தலைமை தாங்கி நடத்த ஆரம்பித்தேன். மே ஆச்சர்யமாக பார்த்தாள். என்னை பார்த்து
"சரிங்க டீச்சர்" என்றாள். மூன்று பேரும் சிரித்தோம். பின் வீட்டுக்கு கிளம்பினோம்.
காட்டில் இருந்து வீட்டுக்கு போகும் வரை கனகா தொனதொனவென எதாவது கேட்டுக்கொண்டே இருந்தாள்.
அவளை சமாளித்து அனுப்பிவிட்டு ரெடியாகி காத்திருந்தேன். உள்ளுக்குள் ஒரு குறுகுறுப்பு இருந்துகொண்டே இருந்தது.
முதலில் மே வந்தாள். கொஞ்ச நேரத்தில் கனகாவும் வந்தாள். அவள் உள்ளே நுழையும் போதே ஏதோ மிருகத்தின் கூண்டில் நுழைவது போல மருண்ட பார்வையோடு என் வீட்டுக்குள் வந்தாள். நான் போய் வீட்டின் வெளி கதவை சாத்திவிட்டு வந்தேன்.
கொஞ்ச நேரம் கூட தாமதிக்கவில்லை கனகாவை திண்ணையில் அமரசெய்து என் வாயை திறந்து கொண்டு அவள் வாயை நோக்கி சென்றேன். மே அருகில் விழிகள் விரிய எங்களை பார்த்தாள்.
தொடரும்....
Comments
Post a Comment