ஒரு பொம்பள நானே! - 38

நான் நெனைத்தது போலவே வேறொரு ஆளும் உள்ளே இருக்கிறான் என தெரிந்ததும் எனக்கு பக்கென இருந்தது.

கால்களை பார்க்கும் போது அவனும் பையன் தான் என தெரிந்தது. நான் அதிர்ச்சியோடு கனகாவை திரும்பி பார்த்தேன். மெல்ல அவள் காதுக்கு அருகில் சென்று உள்ளே இன்னொருவன் இருக்கிறான் என சொல்ல போனேன். கனகா நான் முத்தம் கொடுக்கத்தான் அருகில் வருகிறேன் என நினைத்து வாயை கொஞ்சமாக திறந்துகொண்டு என் அருகில் வந்தாள். 

நான் அவள் தாடையை பிடித்து தலையை திருப்பி “உள்ள இன்னொரு பையன் இருக்கிறான்”என அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும்படி சொன்னேன். கனகா நான் சொன்னதை கேட்ட நொடியில் நொருங்கிப் போனாள். கண்களில் அப்படியே கண்ணீர் முட்டியது. மேவும் என்ன நடக்கிறது என புரியாமல், எங்களை குழப்பமாக பார்த்தாள். நான் அவளிடமும் உள்ளே இன்னொருவன் இருக்கிறான் என சைகையில் சொன்னேன். மே வெடவெடத்து போனாள்.

கனகா கண்களில் கண்ணீர் வருவதை பார்த்ததும் எனக்கு தாங்க முடியாத ஆத்திரம் வந்தது. கொஞ்சம் கிட்டே நெருங்கி போய் அவள் கைகளை பிடித்துக்கொண்டேன். மெல்லிய குரலில் "அக்கா கண்ண துடை, அது யாருன்னு கண்டுபுடிக்கனும், நாங்க இங்கயே இருக்கோம் நீ எழுந்து வெளிய போ, ரகுவை அனுப்பிட்டு நீயும் சந்தைக்கு போற மாதிரி போ.. நாங்க உள்ள இருந்து இன்னொருத்தான் யார்னு பாக்கறோம்" என்றேன்.

கனகா பயத்தோடு புதரை விட்டு வெளியில் வந்தாள். கோயில் வாசல் வரை போய் நின்று கொண்டாள். ரகு வெளியில் வந்து எதோ பேசினான். கனகா அவனிடம் முகம் குடுத்து பேசவில்லை, முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள். எங்களுக்கு அவர்கள் என்ன பேசுகிறார்கள் என கேட்கவில்லை. கொஞ்ச நேரத்தில் ரகு சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு அவன் வந்த வழியில் திரும்பி போனான். கனகாவும் சந்தையை நோக்கி நடந்தாள்.

நானும் மேவும், இன்னும் புதருக்குள் இருந்தோம். நான் முதல் முதலின் ஊம்பிய சுன்னி யாருடையது என பார்க்க ஆவலாக இருந்தேன். அதே சமயம் ரகு, கனகாவை ஏமாற்றிவிட்டான் என கோவமும் இருந்தது. நல்ல வேலை கனகா ஊம்பவில்லை, என கொஞ்சம் நிம்மதியாகவும் இருந்தது.

ஒரு 10 நிமிடம் கழித்து உள்ளே இருந்து ஒரு ஆள் வெளியில் பூனை போல வெளியில் வந்தான். அது ரகுவின் நண்பன் வேலு.

நான் ஊம்பிய முதல் சுன்னி அந்த முரடனுடையது என நினைக்கும் போது என் தலை முடியெல்லாம் நட்டுக்கொண்டது. இனம்புரியாத பயம் மனதுக்குள் வந்து போனது.

வேலு வெளியில் வந்ததும் நாங்கள் இருந்த புதரை பார்த்தான். வெளியில் இருந்து பார்த்தால் உள்ளே எதுவும் தெரியாது, என நம்பிக்கை இருந்தாலும் உள்ளுக்குள் உதறல் எடுத்தது. வேலு கொஞ்ச நேரம் குறுகுறுவென புதரை பார்த்து தன் சுன்னியை பேன்டோடு சேர்த்து தேய்த்துக் கொண்டான். பின் அவனும் வெடுவெடுவென அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.

நானும் மேவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டோம். எதுவும் பேசவில்லை... இன்னும் 10 நிமிடம் உள்ளே இருந்து விட்டு வெளியில் வந்தோம், வந்து சந்தையை நோக்கி நடந்தோம். கனகா எங்களுக்காக சந்தையின் வெளியில் நின்று கொண்டிருந்தாள். அவள் முகத்தை பார்த்தால் அழுதிருக்கிறாள் என நன்றாக தெரிந்தது. எனக்கு ரகுவை பழிவாங்க வேண்டும் பயங்கர வெறியானது.

கனகா எங்களை பார்த்ததும் விம்மினாள். மே ஓடிப்போய் கனகாவின் கைகளை பற்றிக்கொண்டாள். நானும் அவள் அருகில் சென்று கைகளை பிடித்துக் கொண்டேன்.

கனகா எங்கள் முகத்தை பார்த்தாள். “உள்ள இருந்த இன்னொரு பையன் ரகுவோட பிரண்ட் வேலு, அக்கா”என்றாள் மே.

வேலுவின் பெயரை கேட்டதுமே கனகா இன்னும் பீதியானாள்.

“அவனா? அவன் சரியான முரடன்டீ... ஐயயோ.. இப்போ நான் என்ன பண்றது... எனக்கு வேலைக்கு போகவே பயமா இருக்குடி”என அழுதாள்.

அவள் அழுவதை பார்க்கும் போது எனக்கு அழுகையும் வந்தது, அதற்கு காரணமான ரகுவை நினைத்து ஆத்திரமும் வந்தது.

அப்பாவி மாதிரி மூஞ்சிய வச்சுக்கிட்டு என்ன வேலை செஞ்சுருக்கான் பாத்தியா என மே கருவினாள். பின் கனகாவை பார்த்து, "நீ ஏன் பயப்படற... நீதான் அவனுக்கு எதுவும் பண்ணலயே, கண்ணகி தான செஞ்சா நீ கவலைப்படாத" என்றாள் மே

“நான் பண்ணலைன்னு உங்களுக்கு தான தெரியும் அவன பொறுத்தவரைக்கும் அவனுக்கு செஞ்சுவிட்டது, நான் தான்னு நெனைச்சுக்கிட்டு இருப்பான். அவன் அத வச்சு என்ன மெரட்டுனா என்ன பண்றது. எனக்கு பயமா இருக்கு”என புலம்பினாள். நான் டக்கென “சூ, அமைதியா இரு, நீ எதுக்கு பயந்து சாகற நாங்க கூடவே இருக்கோம்.. உனக்கு எதுவும் ஆக விடமாட்டோம், என்னடி”என்றேன் மேவிடம்.. “நீ கவலை படாதக்கா, நாங்க இருக்கோம். ஒன்னும் ஆகாது.. ஒரு தடவை பயந்தா எப்பவுமே பயப்படனும்”என்றாள் மே..

கனகா கொஞ்சம் தெளிவானது போல இருந்தது. அவளை கையை பிடித்துக் கொண்டு சந்தைக்கு போய் தேவையானதை வாங்கிக்கொண்டு வீடு திரும்பினோம். வழியில் அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்லிக் கொண்டே வந்தோம். என் வீட்டுக்கு அருகில் வந்ததும். சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டு கனகாவின் கொண்டையை பிடித்து இழுத்து நல்ல அழுத்தமாக முத்தம் கொடுத்து, “நான் இருக்கேன் அக்கா நீ பயப்படாம போ.. நாளைக்கு காட்டுக்கு போகைல வா”என்றேன். கனகா சரி என தலையை ஆட்டினாள்.

மே, நாங்கள் மட்டும் முத்தம் குடுத்துக்கொண்டதை, ஏக்கமாக பார்த்தாள். எனக்கு புரிந்தது.

கனகாவை பார்த்து “அவளுக்கு ஏதாவது குடுத்துட்டு போக்கா”என்றேன். கனகா மெல்ல சிரித்தாள். டக்கென மே இதழில் ஒரு முத்தம் குடுத்துவிட்டு, “நீங்க மட்டும் இல்லைனா இன்னிக்கு என்ன ஆகிருக்கும்னே தெரியலடி” என்றாள்.

“என்ன ஆகிருக்கும் நீ வழக்கம் போல ஊம்பிட்டு வந்துருப்ப, ஆனா யார ஊம்புனேன்னு உனக்கு தெரியாது, அந்த நாய் ரகுவும் வார வாரம் வேற வேற ஆள கூட்டிட்டு வந்து உன்ன ஊம்ப வச்சிருப்பான். நீ ஏன் அத பத்தியெல்லாம் யோசிக்கற லூசு, நாங்க தான் இருக்கோம்ல, அப்பறம் என்ன? பயப்படாத,” என்றாள் மே

கனகா தெளிவானாள். மூன்று பேரும் அவரவர் வீட்டை நோக்கி நடந்தோம்.


தொடரும்.....